2022-02-21

SYNOD O SYNODALNOŚCI - SPOTKANIA PARAFIALNE

► Papież Franciszek 9 X 2021r. otworzył synod biskupów dotyczący synodalności. Zapragnął, aby o tym temacie dyskutowano w Kościele Katolickim na całym świecie, w każdej diecezji i w każdej parafii. Także w naszej parafii rozpoczęły się już spotkania synodalne.

► Synod biskupów to ciało doradcze dla papieża. To spotkanie biskupów - przedstawicieli krajów różnych rejonów świata w celu omówienia ważnych zagadnień Kościoła. Odbywają się one co kilka lat.

► Słowo „synod” z języka greckiego oznacza „wspólna droga”.

► Synodalność oznacza zatem wspólne, przez świeckich i duchownych, poszukiwanie odpowiedzi na różne zagadnienia dotyczące Kościoła. Chcemy uczyć się, aby nie tylko duchowni, ale świeccy mieli swój głos i odpowiedzialność za Kościół.

► Obecny synod jest trochę „dziwny”, bo nie ma jasno określonego celu. Celem tak naprawdę jest uczenie się jak razem, wspólną drogą – świeccy i duchowni – mają podążać, szukając rozwiązań na różne zagadnienia związane z Kościołem. Taki styl działania w Kościele, kroczenie razem wspólną drogą, nie ma się skończyć z chwilą zakończenia synodu, ale stać się stałym stylem życia w Kościele.

► Istotę synodu stanowi słuchanie.

► Synod nie skreśla hierarchii kościelnej. Duchowni mają być stróżami depozytu wiary.

► Synod nie jest demokracją w Kościele, to nie są nowe rządy świeckich ponad duchownymi, to też nie rewolucja w Kościele

► Synod o synodalności nie idzie tą samą drogą co droga synodalna w Niemczach. Tam popełniono błędy, które krytykuje papież Franciszek. Przede wszystkim w Kościele niemieckim wprowadzono demokratyczność, co jest niedopuszczalne.

► Nasze spotkania w parafii będą trwały do maja 2022r. Przemyślenia synodalne zostaną przesłane do abpa Tadeusza Wojdy SAC, a on zbierze refleksje z wszystkich parafii w archidiecezji i po podsumowaniu, przekaże papieżowi Franciszkowi.

2.PYTANIA SYNODALNE

Pytanie podstawowe:

Zasadnicze pytanie, które kieruje tą konsultacją Ludu Bożego, jak już wspomniano na początku, jest następujące:

Kościół synodalny, głosząc Ewangelię, „podąża razem”; jak owo „podążanie razem” realizuje się

dzisiaj w waszym Kościele partykularnym? Do podjęcia jakich kroków zaprasza nas Duch Święty,

abyśmy wzrastali w naszym „podążaniu razem”?

Dziesięć głównych kwestii, które należy pogłębić

I. TOWARZYSZE PODRÓŻY

W Kościele i w społeczeństwie jesteśmy na tej samej drodze, ramię w ramię. Kim są ci, którzy w waszym Kościele lokalnym „podążają razem”? Kiedy mówimy „nasz Kościół”, kto do niego należy? Kto nas prosi, abyśmy szli razem? Kim są towarzysze podróży, także poza obszarami kościelnymi? Jakie osoby lub grupy są pozostawione na marginesie, formalnie lub faktycznie?

II. SŁUCHANIE

Słuchanie jest pierwszym krokiem, ale wymaga otwartego umysłu i serca, bez uprzedzeń. Wobec kogo nasz Kościół partykularny jest „dłużny słuchania”? W jaki sposób wysłuchiwani są świeccy, zwłaszcza młodzi i kobiety? W jaki sposób włączamy wkład osób konsekrowanych, mężczyzn i kobiet? Jaką przestrzeń ma głos mniejszości, odrzuconych i wykluczonych? Czy potrafimy

zidentyfikować uprzedzenia i stereotypy, które utrudniają nam słuchanie? W jaki sposób

wsłuchujemy się w społeczny i kulturowy kontekst, w jakim żyjemy?

III. ZABIERANIE GŁOSU

Wszyscy są zaproszeni do mówienia z odwagą i parezją, to znaczy łącząc wolność, prawdę i miłość.

W jaki sposób krzewimy wolny i autentyczny styl komunikacji wewnątrz wspólnoty i jej organów, bez dwulicowości i oportunizmu? A w odniesieniu do społeczeństwa, do którego należymy? Kiedy i jak udaje nam się powiedzieć to, co jest dla nas ważne? Jak funkcjonują relacje z systemem medialnym (nie tylko z mediami katolickimi)? Kto przemawia w imieniu wspólnoty chrześcijańskiej i jak jest on wybierany?

IV. CELEBROWANIE

„Podążanie razem” jest możliwe tylko wtedy, gdy opiera się na wspólnotowym słuchaniu Słowa i sprawowaniu Eucharystii. W jaki sposób modlitwa i celebracja liturgiczna skutecznie inspirują i ukierunkowują nasze „podążanie razem”? W jaki sposób inspirują najważniejsze decyzje? W jaki sposób krzewimy czynne uczestnictwo wszystkich wiernych w liturgii i pełnienie funkcji uświęcania? Jaką przestrzeń przeznacza się na wykonywanie posługi lektora i akolity?

V. WSPÓŁODPOWIEDZIALNI W MISJI

Synodalność służy misji Kościoła, do udziału w której powołani są wszyscy jego członkowie.

Skoro wszyscy jesteśmy uczniami-misjonarzami, to w jaki sposób każdy ochrzczony jest powołany do bycia czynnym uczestnikiem misji? W jaki sposób wspólnota wspiera swoich członków zaangażowanych w służbę na rzecz społeczeństwa (zaangażowanie społeczne i polityczne, w badania naukowe i nauczanie, krzewienie sprawiedliwości społecznej, ochrona praw człowieka i troska o wspólny dom itp.). Jak pomaga im przeżywać to zaangażowanie w logice misyjnej?

W jaki sposób dokonuje się rozeznania wyborów związanych z misją i kto w nich uczestniczy?

W jaki sposób są włączane i dostosowywane różne tradycje dotyczące stylu synodalnego,

stanowiące dziedzictwo wielu Kościołów, zwłaszcza wschodnich, w perspektywie skutecznego świadectwa chrześcijańskiego? Jak przebiega współpraca na terytoriach, gdzie istnieją różne Kościoły sui iuris?

VI. PROWADZENIE DIALOGU W KOŚCIELE I SPOŁECZEŃSTWIE

Dialog jest drogą wytrwałości, która obejmuje także milczenie i cierpienie, lecz jest zdolny do zbierania doświadczeń ludzi i narodów. Jakie są miejsca i sposoby dialogu w obrębie naszego Kościoła partykularnego? W jaki sposób są rozwiązywane różnice poglądów, konflikty i trudności?

W jaki sposób krzewimy współpracę z diecezjami sąsiednimi, z oraz pomiędzy wspólnotami zakonnymi obecnymi na tym terenie, z oraz pomiędzy stowarzyszeniami i ruchami świeckich itd.?

Jakie doświadczenia dialogu i wspólnego zaangażowania rozwijamy z wyznawcami innych religii i niewierzącymi? W jaki sposób Kościół prowadzi dialog i uczy się od innych instytucji społeczeństwa: świata polityki, ekonomii, kultury, społeczeństwa obywatelskiego, ubogich itd.?

VII. Z INNYMI WYZNANIAMI CHRZEŚCIJAŃSKIMI

Dialog między chrześcijanami różnych wyznań, zjednoczonymi przez jeden chrzest, zajmuje szczególne miejsce w procesie synodalnym. Jakie relacje utrzymujemy z naszymi braćmi i siostrami innych wyznań chrześcijańskich? Jakich obszarów one dotyczą? Jakie owoce wynieśliśmy z tego „podążania razem”? Jakie są trudności?

VIII. WŁADZA I UCZESTNICTWO

Kościół synodalny jest Kościołem uczestniczącym i współodpowiedzialnym. W jaki sposób są określane cele, do których należy dążyć, droga do ich osiągnięcia i kroki, które należy podjąć? Jak sprawowana jest władza w naszym Kościele partykularnym? Jakie są praktyki pracy zespołowej i współodpowiedzialności? Jak promuje się posługi świeckich i podejmowanie odpowiedzialności przez wiernych? Jak funkcjonują organy synodalne na poziomie Kościoła partykularnego? Czy są one doświadczeniem owocnym?

IX. ROZEZNAWANIE I PODEJMOWANIE DECYZJI

W stylu synodalnym decyzje podejmowane są na drodze rozeznania, na podstawie konsensusu wypływającego ze wspólnego posłuszeństwa Duchowi Świętemu. Za pomocą jakich procedur i jakich metod wspólnie rozeznajemy i podejmujemy decyzje? Jak je można ulepszyć? Jak krzewimy udział w podejmowaniu decyzji w łonie wspólnot zorganizowanych hierarchicznie? Jak artykułujemy fazę konsultacyjną z tą decyzyjną, proces dochodzenia do decyzji z momentem jej podjęcia? W jaki sposób i za pomocą jakich instrumentów promujemy przejrzystość i możliwość rozliczenia?

X. FORMOWANIE SIĘ DO SYNODALNOŚCI

Duchowość podążania razem jest powołaniem do stawania się zasadą wychowawczą dla formacji osoby ludzkiej i chrześcijanina, rodzin i wspólnot. Jak formujemy osoby, zwłaszcza te, które pełnią odpowiedzialne funkcje we wspólnocie chrześcijańskiej, aby były bardziej zdolne do „podążania razem”, słuchania siebie nawzajem i dialogowania? Jaką formację oferujemy w zakresie rozeznawania i sprawowania władzy? Jakie narzędzia pomagają nam odczytywać dynamiki kultur, w których jesteśmy zanurzeni i ich wpływ na nasz styl Kościoła?

3.NASZE PARAFIALNE SPOTKANIA

PODSUMOWANIE SPOTKANIA 1

Pytanie: Kim są towarzysze wspólnej podróży?

→ W życiu kościoła lokalnego przede wszystkim są obecni ci, którzy należą do wspólnot parafialnych i ci którzy świadomie wybierają Kościół.

Dziś szczególnie należy zwrócić uwagę na młodzież i dzieci, których coraz mniej jest w kościele.

Duża liczba osób jest zobojętniała na sprawy religijne i kościelne.

Spora liczba osób jest okazjonariuszami – uczestniczą w życiu parafii jedynie przy okazji: chrztu, I Komunii, pogrzebu…

→ Przyczyny odchodzenia od naszego kościoła:

- nasz przykład

- chłód, obojętność i nieznajomość siebie we wspólnocie parafialnej

- zbyt mało wspólnych akcji

→ Zbyt mało robimy na rzecz tych, którzy niegdyś byli blisko Kościoła, a dziś odeszli od niego

→ Propozycje:

- wyjść do ludzi – zacząć od budowania ludzkich relacji, a potem dopiero mówić o Bogu

- prezentacja wspólnot, które działają u nas w kościele z zaproszeniem do nich

- ożywienie kawiarenki

- zbliżenie osób, nawiązanie relacji między osobami, które wspólnie uczestniczą w liturgii

- adoracja jako powrót do korzeni

→ Dobrym czasem dotarcia przez kapłanów do ludzi jest kolęda.

PODSUMOWANIE SPOTKANIA 2

Pytanie: Jak owo podążanie razem realizuje się w naszej parafii?

1)    Nasze wspólnotowe spotkania w Kościele – Eucharystia, rekolekcje i adoracja + życie zewnętrzne: koncerty, festyny, kursy ewangelizacyjne, działalność charytatywna (typu Caritas)

2)    Nasza zewnętrzna postawa powinna prowokować innych do zainteresowania Kościołem – brak spojrzenia z miłością na drugiego człowieka, brak pogody ducha, wrażliwości na potrzeby innych powoduje zniechęcenie innych do ludzi Kościoła

3)    Brak zauważenia „sąsiadów”, potrzeba otwartości na siebie i na tych co są daleko. 

4)    „Przełamywanie lodów” np. na święta wobec sąsiadów

5)    Zapraszać innych nie ogólnie, przez ogłoszenia parafialne, ale osobiście, indywidualnie.

6)   Nie przyciągać innych na siłę, uszanować ich światopogląd, ale cierpliwie towarzyszyć.  

7)    Powinniśmy więcej czasu i sił  poświęcić młodym, którzy mają inne spojrzenie i podejście do Kościoła. Umieć ich wysłuchać, bo mogą się obawiać, że ich zdanie się nie liczy. Młodzież patrząc na starszych potrzebuje zobaczyć w nich autentycznych i wiarygodnych świadków Boga.

PODSUMOWANIE SPOTKANIA 3

Pytanie: Refleksje na temat słuchania i zabierania głosu. Wobec kogo nasz Kościół partykularny jest „dłużny słuchania”? W jaki sposób krzewimy wolny i autentyczny styl komunikacji?

1. Słuchać po to, by zauważyć biedę drugiego.

2. Jak reagować, gdy ktoś atakuje fundamenty naszej wiary?

3. Nawet jeśli się nie zgadzamy z jakąś osobą, warto ją wysłuchać i dać świadectwo swoją postawą. Jedynie w taki sposób będziemy w stanie pociągnąć innych do Jezusa i Kościoła.

4. W czasie rozmowy nie można nikogo obrażać. Słuchanie jest trudną sztuką. Nie przerywać sobie wzajemnie.

5. Należy pamiętać o tym, by potępiać czyny, a nie osobę. Osobę zawsze przyjąć z miłością, a co do czynów, powiedzieć jasno, jakie jest nasze stanowisko.

6. Chcemy Kościoła, który nie będzie oblężoną twierdzą i zamknięty na świat, lecz takiego, który będzie potrafił przyjmować człowieka z miłością.

7. Niektórzy rodzice zrywają kontakt z dzieckiem, gdy nie żyje ono "po Bożemu". Niezgoda na pewne wybory dziecka nie powinna prowadzić do zerwania relacji. Wręcz przeciwnie, tym bardziej warto o taką relację dbać.

8. Ważna jest dla nas spójność słów i czynów. Tylko postępując w ten sposób będziemy wiarygodni jako chrześcijanie. Dotyczy to zarówno duchowieństwa, jak i świeckich.

9. Słyszymy/czytamy w mediach wypowiedzi, które sobie przeczą (kapłani/biskupi/świeccy/papież). Jeden kapłan głosi to, drugi tamto. Podważany jest autorytet papieża. Pojawia się pytanie: kogo słuchać? Tworzymy jeden Kościół, a wydaje się, jakbyśmy budowali wieżę Babel: mówimy różnymi językami i nie rozumiemy się wzajemnie.

10. Mamy przeżywać wiarę jak bracia i siostry. Czy naprawdę traktujemy siebie jak rodzinę? Nadal zwracamy się do siebie per "Pan", "Pani", nawet tutaj, w tym gronie - czy nie lepiej po imieniu?

11. W naszej parafii są kapłani, którzy są otwarci na inicjatywę świeckich. Mamy doświadczenie tego, że zaproponowane przez nas pomysły zostały przyjęte i wdrożone w życie. Pragniemy dalszej współpracy.

Podsumowanie spotkania 4: CELEBROWANIE

Pytanie: „Podążanie razem” jest możliwe tylko wtedy, gdy opiera się na wspólnotowym słuchaniu Słowa i sprawowaniu Eucharystii. W jaki sposób modlitwa i celebracja liturgiczna skutecznie inspirują i ukierunkowują nasze „podążanie razem”? W jaki sposób inspirują najważniejsze decyzje? W jaki sposób krzewimy czynne uczestnictwo wszystkich wiernych w liturgii i pełnienie funkcji uświęcania? Jaką przestrzeń przeznacza się na wykonywanie posługi lektora i akolity?

Dianoza rzeczywistości: Msza Święta jest dla niektórych osób po prostu nudna. Często niezrozumiała. Pełna gestów i znaków, których znaczenia nie każdy jest świadomy. Niedzielna Msza Święta o godz. 19:00 jest dla niektórych bardziej atrakcyjna, ponieważ gra wtedy zespół młodzieżowy.

A. MSZA ŚWIĘTA:

Bardzo ważne są zwłaszcza homillia i muzyka.

1. Homilia/kazanie:

- oparte o Słowo Boże; jeśli się da, super, jeśli dotknie się każdego czytania i pokaże, w jaki sposób one się łączą

- krótko, zwięźle i na temat, z nawiązaniem do dzisiejszych czasów i problemów,

- pokazać, jak można usłyszane Słowo Boże wprowadzić w czyn, zastosować w życiu, podać praktyczne wskazówki; mówić nie tylko o tym, „co” robić, ale „jak” to robić,

- głosić homilię też w dni powszednie na każdej Mszy Świętej. Wystarczy krótka refleksja, kilka myśli.

- osobiste świadectwo księdza w czasie homilli może być inspirujące; ksiądz w ten sposób też daje się poznać swoim parafianom.

2. Muzyka i śpiew:

- zachęcać do wspólnego śpiewania; uczyć nowych pieśni, np. 5 min przed Mszą Świętą,

- zadbać o wybór pieśni zgodnych z liturgią Słowa,

- często śpiewane są pieśni z archaicznym językiem; wybierać takie, które są napisane współczesną polszczyzną,

- zrezygnować z pieśni, które zawierają słowa rozumiane już dziś jako błędne, a które wykrzywiają obraz Boga (np. pieśń „Serdeczna Matko”),

- odpowiednie tempo muzyki: nie za szybko, nie za wolno; płynne wejście

- rozważyć Msze Święte recytowane, gdy nie ma organisty, a obecna jest garstka osób, która nie umie śpiewać (tak świeccy, jak i ksiądz).

3. Inne tematy dotyczące Mszy Świętej:

- bardziej, częściej propagować wspólnoty i grupy parafialne; zachęcać w homilii do wstąpienia do wspólnoty/grupy parafialnej

- powrót do codziennej transmisji Mszy Świętej, np. o godz. 15:00,

- listy pasterskie – wiemy, że istnieje obowiązek ich odczytania w ramach homilii/kazania. Co do zasady jednak lepiej dociera do słuchacza żywe słowo, głoszone; a nie to czytane. Listy pasterskie można umieszczać na stronie internetowej parafii, w gazetce parafialnej.

- gdy nie ma lektorów, czytać mogą świeccy, można poprosić chętnych kilka minut przed Mszą Świętą. Ważne, by czytanie było dobrze przeczytane,

- doceniane są zamknięte konfesjonały, co gwarantuje intymność podczas sakramentu pokuty. Aktualnie spowiedź w dni powszednie zaczyna się razem z Mszą Świętą. Może lepiej nie łączyć spowiedzi z Mszą Świętą i również w dni powszednie zacząć spowiadać np. 15 min przed Mszą Świętą. W miarę możliwości prośba o grafik spowiedników, by było wiadomo, kiedy którego księdza można spotkać w konfesjonale.

B. MSZA ŚWIĘTA Z UDZIAŁEM DZIECI:

- niedzielna Msza Święta w dolnym kościele o 10:30 jest lubiana przez rodziny z dziećmi,

- zaangażować dzieci w śpiewanie (np. rozdać wydrukowane pieśni lub wyświetlać tekst na rzutniku), w liturgię, np. do niesienia darów, modlitwy wiernych),

- tłumaczyć dzieciom poszczególne częsci Mszy Świętej, by wiedziały, co się dzieje,

- zaznajomić dzieci z miejscem – kościołem; np. zaprosić je przed Mszą do przodu, by pokazać im tabernakulum.

C. INFORMACJA I KOMUNIKACJA

- dbać o to, by informacja dotarła do każdego parafianina; czasami informacja nie dociera do każdego;

- dbać o to, by ogłoszenia parafialne nie trwały za długo. Ludzie i tak nie zapamiętają wszystkich informacji. Wyważyć, co zawrzeć w ogłoszeniach, a co w gazetce i na stronie inernetowej.

- rozpropagować wysyłanie gazetki parafialnej mailem,

- korzystać z gabloty parafialnej; umieszczać tam ciekawe/ważne ogłoszenia, a także informacje o wspólnotach działających w parafii.

D. INNE

- zwłaszcza osoby pracujące i zabiegane zadowolone są z możliwości wieczornej adoracji Najświętszego Sakramentu od poniedziałku do soboty w godz. 21:00-22:00. Można poprosić o zamieszczenie tej informacji (o piątkowej adoracji również) na stronie archidiecezji: link.

- pomyśleć, w jaki sposób przybliżać wiernym Słowo Boże i zachęcać do codziennego czytania; pokazywać wartość i znaczenie systematycznego czytania Biblii – mało na ten temat słychać w kościele; modlitwa to nie tylko różaniec, koronka czy litania. Może wprowadzić nabożeństwo lectio divina?

- świeckim często brakuje wiedzy religijnej, np. znaczenia gestów liturgicznych. Pomyśleć, jak i kiedy można im tę wiedzę przekazywać?

            E. SYNOD i PODĄŻANIE RAZEM

- księża znają swoich parafian z rozmów, ze wspólnych działań, z konfesjonału; a parafianie często nie wiedzą, jak żyją księża, jak wygląda ich dzień, z jakimi trudnościami oni się borykają i jakie są ich radości. Chęć wzajemnego, a nie tylko jednostronnego, poznawania się.

- zastanowić się, czy hasło „spotkanie synodalne” jest dla wszystkich zrozumiałe. Tłumaczyć, czym jest synod, jaki jest jego cel i na czym polegają takie spotkania. Pomyśleć o zmianie określenia, by było bardziej przystępne.

- zastanowić się nad spotkaniami synodalnymi dla osób, które chciałyby się włączyć, ale nie pasują im godziny wieczorne, choćby z uwagi na opiekę nad dziećmi – dla nich może spotkania w soboty przedpołudniem? Może dla młodzieży spotania synodalne w gronie młodzieży?

- nadal nie jesteśmy w stanie sktutecznie zaprosić na spotkanie synodalne osoby, które są rozczarowane Kościołem bądź nie czują się Jego częścią. Podjąć kolejne próby zapraszania takich osób, by usłyszeć również ich głos.

- pytanie, które powinno nam zawsze towarzyszyć: W jaki sposób dać drugiemu człowiekowi doświadczenie Boga?

Podsumowanie spotkania 5: Współodpowiedzialni w misji

Pytanie: Synodalność służy misji Kościoła, do udziału w której powołani są wszyscy jego członkowie. Skoro wszyscy jesteśmy uczniami-misjonarzami, to w jaki sposób każdy ochrzczony jest powołany do bycia czynnym uczestnikiem misji? W jaki sposób wspólnota wspiera swoich członków zaangażowanych w służbę na rzecz społeczeństwa (zaangażowanie społeczne i polityczne, w badania naukowe i nauczanie, krzewienie sprawiedliwości społecznej, ochrona praw człowieka i troska o wspólny dom itp.). Jak pomaga im przeżywać to zaangażowanie w logice misyjnej?

Obecni na spotkaniu, jesteśmy zgodni co do tego, że każdy z nas jest powołany do wzięcia odpowiedzialności za Kościół i uczestniczenia w jego misji, i że to wezwanie wynika z sakramentu chrztu. Każdy z nas na swój sposób, zgodnie z otrzymanymi od Boga talentami i charyzmatami. Mamy też świadomość własnej grzeszności i słabości, i tego, że nie zawsze okazujemy się wiarygodnymi świadkami Jezusa. Powinniśmy więc zacząć od siebie – my sami potrzebujemy nawrócenia, by przestrzegać zobowiązań chrzcielnych; potrzebujemy doświadczenia miłości Boga, zbawienia w Jezusie i prowadzenia Ducha Świętego. Wiemy jednak, że Pan posyła nas – takich, jakimi jesteśmy, do innych.

Pojawia się jednak pytanie: W jaki sposób rozeznawać, do czego powołuje mnie Pan na danym etapie życia, w jaki sposób w tym momencie mam podjąć odpowiedzialność za Kościół, za swoją parafię?

Rozumiemy parafię jako wspólnotę wspólnot i pragniemy, by działające w naszej parafii wspólnoty były prężne i pełne życia, by nie stawały się hermetyczne, lecz by przyciągały i były otwarte na nowych członków. Naszym marzeniem jest, by każdy parafianin znalazł swoje miejsce w jakiejś wspólnocie / by identyfikował się z parafią i wziął za nią odpowiedzialność. Zauważamy mentalność usługową, tj. traktowania Kościoła jako punktu usługowego oferującego sakramenty. Wyzwanie dla nas, obrazowo: W jako sposób osobę, która przyszła na niedzielną Mszę, zainspirować do zamiecienia podłogi w kościele?

Pomysły i propozycje:

• Wspólnoty mogłyby się zaprezentować, pokazać (czasem nie wiadomo nawet, jakie wspólnoty w parafii istnieją i czym się zajmują). Mogłoby to się odbyć na terenie parafii, w kościele lub na placu (np. w czasie festynu parafialnego; albo poza terenem parafii, np. na Kwadracie, żeby dotrzeć też do ludzi, którzy nie chodzą do kościoła. Można zrobić tzw. dzień otwarty, kiedy wszystkie wspólnoty się zaprezentują; albo poszczególne wspólnoty w różnych dniach. Każda ze wspólnot może się też zastanowić nad tym, w jaki sposób bardziej otwierać się na nowych czlonków i zapraszać ich również w ramach prowadzonej przez siebie działalności.
• Ważne też, by wspólnoty miały świadomość, że nie są dla siebie konkurencją, ponieważ wszyscy gramy do jednej bramki. Każda zewangelizowana osoba należy do Jezusa. Dobrze też, by każdy z nas wiedział, jakie wspólnoty działają w naszej parafii, by zapraszać osoby do wspólnoty najbardziej odpowiadającej potrzebom konkretnej osoby; nie zawsze będzie to „moja” wspólnota. Warto też, by wspólnoty służyły sobie wzajemnie własnym charyzmatem, np. wspólnoty modlitewne mogą modlić się w intencji jakiegoś dzieła ewangelizacji organizowanego przez wspólnoty ewangelizacyjne.
• Zawiesić w galotach parafialnych (na zewnątrz i wewnątrz) spis wszystkich wspólnot działających w naszej parafii wraz z kontaktem (telefon, mail), stroną internetową i kodem QR. Osoby zainteresowane będą mogły z tych informacji skorzystać. Gdy będziemy już mieć taką listę, można ją też umieścić w gazetce parafialnej i poinformować o niej parafian np. w ogłoszeniach. To jest konkret, da się łatwo zrobić. Niech to będzie wymierny owoc naszych spotkań synodalnych.
• Zdajemy sobie sprawę, że ważna jest modlitwa. Wdzięczni za możliwość adoracji Najświętszego Sakramentu w naszej parafii widzimy potrzebę, by często o niej przypominać, by rozpropagować ją bardziej.
• Księża bardziej znają potrzeby niektórych parafian. Jeśli jest ktoś, kto potrzebuje pomocy w jakiejkolwiek dziedzinie, np. w zrobieniu zakupów, dotrzymania towarzystwa bądź w jakiejś konkretnej sprawie; informacja o tym mogłaby trafić do parafian, by osoba, która ma taką możliwość, dowiedziała się, że jest ktoś potrzebujący pomocy. W ten sposób możemy próbować zaangażować też osoby, które przychodzą w niedzielę na Mszę, a które nie zaangażowały się jeszcze w inny sposób. A jeśli będziemy w stanie zainspirować do wyświadczenia takiej pomocy osobę niewierzącą z naszego otoczenia, to jeszcze lepiej.
• Propozycja, by jedno spotkanie synodalne poświęcić zbliżającemu się jubileuszowi parafii.

Więcej informacji znajdziesz na: https://www.diecezja.gda.pl/artykuly/synod/wszystkie

Możesz napisać swoje przemyślenia, refleksje, spostrzeżenia co do naszej parafii: kitacr@wp.pl lub zadzwonić: 501 510 655

ks. Arek CR